دپیلمات های اینفلوئنسر و ما هیچ؟!

خبرگزاری تسنیم، سفیران به عنوان نمایندگان رسمی کشورهایشان در خارج، نقش مهمی در شناساندن فرهنگ، هنر، ارزش ها و تاریخ خود دارند که این مهم می تواند در افزایش نفوذ و تأثیرگذاری بین المللی مؤثر باشد. چند سالی است که به مدد فضای مجازی و اینترنت، شاهد هستیم که برخی از دیپلمات ها و سفیران کشورهای خارجی در ایران، منجمله سفرای انگلیس، روسیه، ژاپن و... با حضور در فضای مجازی در نقش یک بلاگر یا اینفلوئنسر، ظاهر شده و ضمن تبلیغات فرهنگی و سیاسی چهره دیگری از خود را در اذهان عمومی به نمایش گذاشته اند.

آخرین نوع هنرنمایی از دیپلمات های مقیم تهران آوازخوانی «کیم جون پیو» سفیر کره جنوبی است که روزهای پایانی سال گذشته با خواندن ترانه قدیمی «پرسون، پرسون پرسون، یواش یواش..» در فضای دیپلماسی بروز و ظهوری نو از خود نشان داد!

پدیده «سفیر-اینفلوئنسر» یکی از جلوه های جدید دیپلماسی عمومی است، جایی که سفرا بجای سخنرانی های رسمی و بیانیه های دیپلماتیک، از ابزارهایی نظیر شبکه های اجتماعی بهره می برند تا با مردم کشور میزبان ارتباط برقرار کنند. نمونه بارز این تحول را می توان در کیم جون پیو، سفیر کره جنوبی در ایران، دید. او نه تنها از طریق تعامل مستقیم با مردم، بلکه با استفاده از زبان و فرهنگ ایرانی، تلاش کرد تا جایگاهی خاص در دل مخاطبان ایجاد کند. این رویکرد جدید به دیپلماسی، تنها یک نمایش ساده نیست بلکه بخشی از استراتژی نرم قدرت کشورها محسوب می شود. سفیرانی که در قالب اینفلوئنسر ظاهر می شوند، کمک می کنند تا تصویر مثبتی از کشور خود در ذهن مردم ایجاد شود و روابط غیر رسمی میان دو ملت تقویت شود.

تأثیرگذاری «اینفلوئنسر-دیپلمات ها» در روابط بین الملل
با گسترش رسانه های دیجیتال، نقش سنتی سفیران نیز دستخوش تغییرات اساسی شده است. امروز دیگر صرفاً مذاکرات رسمی تعیین کننده روابط کشورها نیست، بلکه چهره های رسانه ای و شخصیت های محبوب نیز بر تعاملات بین المللی تأثیر می گذارند.با این روند، آیا در آینده سفارتخانه ها تبدیل به استودیوهای تولید محتوا خواهند شد؟ آیا سفیران بیش از سیاستمداران، به چهره های محبوب فضای مجازی تبدیل می شوند؟

به نظر می رسد که در دوران نوین دیپلماسی، مرز میان سیاست و رسانه روزبه روز کمرنگ تر می شود و سفیران، نه تنها نمایندگان رسمی، بلکه مبلغان فرهنگی و اجتماعی نیز خواهند بود.
هرچند این شیوه جدید دیپلماسی عمومی مزایای زیادی دارد، اما خالی از چالش نیست. برخی معتقدند که اینفلوئنسر شدن سفیران می تواند به کاهش جدیت نقش دیپلماتیک آن ها منجر شود و وجهه رسمی روابط بین کشورها را تحت الشعاع قرار دهد. از سوی دیگر، حضور در شبکه های اجتماعی ممکن است موجب اشتباهات ارتباطی شود که می تواند به بحران های دیپلماتیک منجر شود.

رسانه های اجتماعی به سرعت واکنش ها را منتشر و تکثیر می کنند. سفیری که در نقش یک اینفلوئنسر ظاهر می شود، باید بیش از همیشه مراقب باشد که اظهارات و فعالیت هایش مورد سوء برداشت قرار نگیرد.

دیپلماسی همیشه بر اصولی مانند احترام و تعاملات رسمی استوار است. پدیده سفیر-اینفلوئنسر تا چه حد می تواند این اصول را دگرگون کند؟ آیا در آینده شاهد سفیرانی خواهیم بود که به جای مذاکرات، بیشتر وقت خود را صرف تولید محتوای دیجیتال می کنند؟

به نظر می رسد این روند در سال های آینده بیش از پیش گسترش یابد. دولت ها می توانند سفیران را به عنوان سفیران فرهنگی و دیجیتال نیز تربیت کنند تا نقش دیپلماسی عمومی را پررنگ تر کنند. در عین حال، این تحول نیازمند تعادل میان جذابیت رسانه ای و جدیت دیپلماتیک خواهد بود. در این میان جای یک سوال مطرح است چرا سفیران و رایزنان فرهنگی ما در خارج از کشور چنین روایت هایی نمی سازند و تصویر زنده و صمیمی از ایران نشان نمی دهند؟

در بسیاری از موارد، دیپلماسی ایران همچنان بر چارچوب های رسمی و سنتی متمرکز است. سفیران ما، بیشتر درگیر مسائل سیاسی و اقتصادی هستند و کمتر به تعامل مستقیم با مردم کشور میزبان از طریق شبکه های اجتماعی می پردازند.

دیپلماسی فرهنگی ایران معمولاً از طریق برنامه های رسمی مانند نمایشگاه ها، جشنواره ها و همایش های فرهنگی دنبال می شود. در حالی که این اقدامات مهم هستند، اما ممکن است نتوانند حس صمیمیت و ارتباط مستقیم با مردم کشور میزبان را به وجود آورند.

در دیپلماسی ایران، کمتر شاهد این مدل ارتباطی هستیم. به نظر می رسد که اگر سفیران و رایزنان فرهنگی بتوانند از ابزارهای دیجیتال به شکلی هوشمندانه و جذاب استفاده کنند، تصویر صمیمی تری از ایران ارائه خواهد شد و تعاملات فرهنگی مؤثرتر خواهد بود. حضور سفرای ایران به عنوان یک فعال فرهنگی از ابزارهای جنگ نرم و برای کسب قدرت نرم است.

سفیران می توانند با استفاده هوشمندانه از رسانه های اجتماعی، تصویری زنده، پویا و جذاب از ایران ارائه دهند. در دنیایی که ارتباطات دیجیتال نقش حیاتی در دیپلماسی عمومی دارد، حضور فعال سفیران در این فضا می تواند در تقویت قدرت نرم ایران بسیار مؤثر باشد.

اگر سفیران ایرانی بتوانند با خلاقیت و دقت از رسانه های اجتماعی بهره ببرند، می توانند در تصویرسازی مثبت ایران در افکار عمومی جهانی نقش برجسته ای ایفا کنند. این امر نه تنها در تقویت روابط دیپلماتیک مؤثر است، بلکه موجب افزایش علاقه و شناخت بین المللی از فرهنگ غنی ایرانی خواهد شد.

لازم به ذکر است حتی در صورت صدور مجدد مجوز برگزاری فستیوال کوچه در بوشهر، نمی توان انتظار داشت که فضاسازی ها و همچنین اتفاقاتی که در این چند روز گذشته در فضای مجازی افتاده است به راحتی فروکش کند. قطعا این اقدامات هیجانی و ایجاد تنش های نابجا می تواند در ادامه با رسوخ به بدنه دیگر ارگان ها زمینه ایجاد دوقطبی ها را فراهم کند.

منبع: سیاست روز

انتهای پیام/